Katarzyna Pilipiuk oboje historyczne
- O artystce
Umiejętności w zakresie gry na oboju historycznym zdobywała początkowo poprzez studia pod kierunkiem Marka Niewiedziała oraz Franka de Bruine. Następnie ukończyła studia podyplomowe w Universität Mozarteum w Salzburgu, pod kierunkiem prof. Alfreda Bernardiniego. Brała udział w licznych kursach mistrzowskich prowadzonych przez Alfreda Bernardiniego, m. in. Urbino Musica Antica, Accademia Villa Bossi, Amsterdam Early Music Summer School, Akademie für Alte Musik Bruneck. Uczestniczyła także w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Marka Niewiedziała, Elisabeth Baumer, Magdalenę Karolak, Molly Marsch, Josepa Domenecha oraz Paola Grazziego.
Wykonuje muzykę XVIII I XIX wieku na kopiach instrumentów barokowych, klasycznych oraz romantycznych. Współpracuje z wieloma zespołami muzyki dawnej w kraju i za granicą. Występowała m. in. z Royal Baroque Ensemble, Polską Orkiestrą XVIII Wieku, Concerto Polacco, Orkiestrą Famd.pl, Il Tempo, Diletto, Risonanza, Arte dei Suonatori, Goldberg Baroque Ensemble, Cappella di Ospedale della Pieta, Barockorchester Concerto München, Salzburger Bachgesellschaft, Orchestra of the Eighteenth Century, La Divina Armonia, Le Concert Lorrain, Ensemble Zefiro. Ma na koncie nagrania płytowe oraz brała udział w koncertach transmitowanych na żywo przez radio i telewizję. Jest członkiem zespołów kameralnych Il Vento, Osteria Barocca oraz Antica Cucina. Oprócz działalności koncertowej zajmuje się także pracą naukową, prowadząc badania nad historią oboju oraz nad zapomnianym dziś repertuarem osiemnastowiecznych kompozytorów. W maju 2016 roku uzyskała tytuł doktora, broniąc pracy „Obój w Polsce do końca XVIII wieku: instrumentarium, muzycy, repertuar”. Od 2017r. prowadzi klasę oboju barokowego w Akademii Muzycznej w Krakowie.
Choć na co dzień fascynuje ją odkrywanie na nowo dawnych technik wykonawczych i docieranie do sposobów jak najwierniejszego odtworzenia intencji dawnych kompozytorów, nie jest jej również obce eksperymentowanie i poszukiwanie nowych dróg wykorzystania instrumentów historycznych. Nie boi się eklektycznych zestawień muzyki dawnej i współczesnej; ciekawi ją implementowanie nowych technik i świeżego repertuaru dla dawnych instrumentów.